Reizen doe je nooit alleen

28-8-2016

G'day mate, how you goin'?

Nou, Lars heeft z'n zin gekregen, het is een camping geworden. Meneer bedacht zich opeens dat hij een app had waar alle campings op stonden. Dit zou een betaalde camping moeten zijn met douche. (Ik ook weer blij, na 4 dagen wil ik wel een douche) We moeten er een uur voor terug rijden, maar hè, dan hebben we ook wat. Vanaf nu zoeken we de camping van te voren op. We moeten de snelweg af, een park in waar bij staat dat het vanaf 18 uur gesloten is. Het is op dat moment 18.03. Na lang twijfelen besluiten we toch maar door te rijden, wat hebben we te verliezen. Het is pikkedonker, dus we zien niet waar we heen gaan. Aan beide kanten van de weg veel bomen en het groot licht voert ons het park door. Na een paar kilometer lijkt die het te willen begeven, maar naar een paar keer aan uit, doet ie het weer. Er blijken nog meer mensen te staan, een douche is ver te zoeken en we horen het geruis van de zee. Binnen een uur staat de tent en hebben we eten op ons bord. De rest van de avond brengen we door in de auto met 30 seconds.

Ik lig vervolgens 's nachts drie uur wakker met het idee dat er een Kangaroo rond de tent springt, maar het blijkt het wapperen van de tent door de wind. Het uitzicht vanaf het dak maakt de volgende dag alles goed. Wauw, wat een mooi plekje! Ik vind ook een douche, maar helaas, geen warm water. Bij een kraantje met koud water lukt het me wel om haar te wassen en met een washandje alles wat op te frissen. (Ik had al geoefend met de zwarte cross). Na een kort bezoek aan de pier van New Castle zetten we de reis door richting port Macquire. Onderweg lunchen we in Nelson Bay. In Australië zijn ze erg fan van publieke barbecues (moeten ze in NL ook doen), champignon met ui gebakken en dat met wat avocado (van Marlou) op een broodje, heerlijk! We besluiten de toeristische route verder te nemen. Btw, Ik heb inmiddels mijn eerste kilometers ook gereden op de Australische weg. Lars maakt het nog wat meer toeristisch door een verkeerde weg in te slaan. Deze weg gaat over op een onverharde weg vol gaten. Na een half uur vragen we ons af of dit wel goed gaat en komen we ook tot de conclusie dat google maps al wel heel lang stil is... Het blijkt dat we alle bereik kwijt zijn, vandaar dat ze zo stil is, en dat we als het ware aan het terug rijden zijn. Ons doel om voor het donker op de camping te zijn vandaag, is wederom mislukt....

Het begint 's nachts te regenen en houdt nooit weer op. Als we 's ochtends wakker worden regent het nog steeds. Na veel gediscussieer besluiten we de tent nat in te pakken en door te rijden naar Wauchope. Marlou komt hier 's avonds, na een treinreis van 7 uur (t was maar 300 km) aan vanuit Sydney. We liggen 's avonds weer lekker knus lepeltje lepeltje op het dak. Maar, we hebben een douche op de camping, dus iedereen ruikt weer fris en fruitig.

Woensdag vertrekken we naar port macquarie. Hier hebben we weer een uitzicht waar je u tegen zegt. Elke keer denk ik, het kan niet mooier, maar elke beach heeft z'n eigen charme. Naast de vuurtoren kunnen we een stuk naar beneden en liggen prachtig rotsen, waar we onze atletische kunsten uit de kast halen. We lunchen hier weer bij de publieke barbecues met uitzicht op zee. Onderweg hebben we ook nog weer een paar Kangaroos gespot, dus ook Marlou kan dit van der lijstje strepen. Het volgende op het lijstje is koala's en laat port Macquarie nou een koala hospitaal hebben. Hier worden verminkte koala's opgevangen en behandeld. Je kan het vergelijken met de zeehonden in Pieterburen. Dit is onze laatste avond knus op het dak, want Marlou heeft der eigen tentje gekocht.

Donderdag hebben we een rijdag gehad. In totaal bijna 500 km gereden, maar wel met een stop bij de big Banana in Coffs Harbour (wat een tegenvaller was dat, maar we hebben hem gezien). We komen 's avonds aan in Byron Bay, een surfers dorp aan de oostkust. Een camping vinden valt nog niet mee, alles zit vol. Een van de campings heeft nog wel een plekje, maar we moeten bijna 100 dollar betalen. Dan kunnen we beter een hostel zoeken, dus dan maar een camping net buiten het dorp. Dit was de beste beslissing ooit, denk ik. In de gemeenschappelijke keuken raken we aan de praat met Mitch, een Australiër, die elk weekend naar Byron Bay komt om te surfen. Hij neemt ons mee uit 's avonds en de volgende dag laat hij ons het dorp zien.

En we kunnen weer wat dieren van het lijstje afstrepen! Tijdens onze wandeling richting de vuurtoren spotten we dolfijnen en walvissen. Weer zo'n moment van, beter wordt het niet. Het is walvissenseizoen op het moment. De walvissen komen terug naar Byron Bay om de de jongen op te voeden. De een na de anderen springt het water uit en je weet niet waar je moet kijken. Mitch blijft maar roepen: see there, over there, etc. Echter, deze dag kent ook z'n mindere kant. Lars zit erg krap bij kas en met het geld dat ie nu heeft kunnen we de reis niet afmaken zoals we zouden willen. Hij wil geen geld lenen en vind dat ie z'n eigen verantwoordelijkheden moet nemen. Na lang nadenken en overleggen hebben we besloten dat we samen door reizen naar Rainbow beach, dit duurt nog een kleine week, en dat hij dan terug gaat naar Darwin om te werken en ik de laatste anderhalve week alleen ga reizen. In eerste instantie zie ik hier erg tegen op, ik heb altijd gezegd dat ik niet alleen wil reizen, maar de knop is om! Ik ga er het beste van maken en ontmoet daar wel weer nieuwe mensen om verder mee te reizen. En ik hoop de dingen die nog mijn lijstje staan af te werken. (Fraser island, skydiven, snorkelen, etc)

'S avonds is iedereen weer vrolijk en besluiten we nog een drankje te gaan doen in de stad. We fixen een gratis taxi naar de stad en nog 3 Duitse meiden van de camping sluiten aan. De weg terug zingen we alle liedjes van het foute uur en laten we Mitch nog even de kabouterdans zien.

Na 4 uur slaap gaat de wekker en is het tijd om Byron Bay te verlaten, wat toch best lastig is. Als ik na het douchen terug kom bij de tent, ligt Lars nog steeds te snurken, terwijl hij ook gedoucht moest zijn... Uiteindelijk weten we toch een heerlijk ontbijt te maken, bacon with eggs and hashbrown en om 5 voor 10 rijden we de camping af. Als we niet voor 10 weg zouden zijn, stond ons een boete te wachten. Wanneer we op het punt staan om weg te gaan, stelt Mitch voor om nog een stuk mee te rijden. We wachten tot Marlou gedoucht is en vervolgens gaan we richting de watervallen in Nimbin. De Blue Mountains waren mooi, maar deze watervallen overtreffen het toch weer. Alleen de weg er naar toe is al de moeite waard, wauw wauw wauw! We gaan nog met z'n vieren naar Nimbin, het drugsdorp van Australië, waar je als Nederlander geweest moet zijn. En rond 3 uur moeten we dan toch echt afscheid nemen.... Mitch en Marlou gaan terug naar Byron Bay en Lars en ik zetten onze reis verder voort. We zijn nu onderweg naar Springbrook, wederom een national park.

En wederom voert google maps ons weer langs de mooiste weggetjes. Als jullie allemaal met me mee zouden gaan, zou ik zeker weten hier mijn leven voortzetten. Want ondanks dat het hier geweldig is, mis ik Nederland wel een beetje, of beter gezegd, de lieve mensen om me heen. Maar ik snap zeker dat Lars heeft besloten hier langer te blijven.

Oja, zo klunzig als ik ben is het me deze week nog gelukt om een glas rode wijn over mezelf heen te gooien en heb ik vanochtend mn hand verbrand aan de oven...

Door wat problemen was het een heel gedoe om het verslag te updaten, maar nu staat het er volledig op..